Z niej wywodzi się współczesna koncepcja wychowania fizycznego powszechnie realizowana w Wielkiej Brytanii
i krajach niemieckojęzycznych. R. Laban wsławił się koncepcją tzw. „gimnastyki twórczej”, w naszym kraju znanej pod nazwą „improwizacji ruchowej”. W jego metodzie odchodzi się od ruchu odwzorowywanego, wykonywanego na komendę, na rzecz ruchu podejmowanego zgodnie z własną inwencją, fantazją
i doświadczeniem. Zgodnie z tą koncepcją ćwiczenia gimnastyczne powinny przybierać formę zadań otwartych, które zapewniają dużo swobody, możliwości decydowania o sposobie wykonywania ruchu i tym samym wyrażania swojej indywidualności. Rudolf Laban hołdował zasadzie, iż w wychowaniu fizycznym nie chodzi o to, „czego się nauczyliśmy”, ale „jakimi się Stajemy” tzn.: jest to odwołanie się do koncepcji wychowania naturalnego i postawienie na twórczy rozwój jednostki.

Podstawowymi zasadami prowadzenia zajęć ruchowych wg Labana są:

- każdy ćwiczący wykonuje zadania ruchowe na swój (bez pokazu),
- zajęcia prowadzone są w luźno ustawionej grupie, a pozycja wyjściowa do ćwiczeń jest dowolna dla każdego dziecka,
- elementami towarzyszącymi wykonywaniu zadań ruchowych może być muzyka.

Tematyka zadań ruchowych wywodzi się z pięciu zasadniczych tematów:

Przy konstruowaniu toku zajęć obowiązują trzy zasady:

W tej koncepcji wychowania fizycznego dziecko ćwiczy to, na co ma ochotę i na co je stać. Liczy wyłącznie na siebie, ponieważ nikt niczego mu nie narzuca, ale i nikt mu nie pomaga. Przykłady ćwiczeń w obrębie w.w tematów generalnych.

Relaksacja:

- dziecko manipuluje, bawi się własnymi rękami, nogami, palcami, wykonuje wszelkie możliwe ruchy w stawach w sposób dowolny;

1. Gąsienica – leżenie przodem, dzieci pokazujš jak porusza się gąsienica;

2. Słoń, wróbel, kot – naśladowanie ruchem wymienionych zwierząt (pokażcie jak porusza się kot, który próbuje upolować mysz…);

3. Bal lalek – przy muzyce dzieci pokazują jak tańczą lalki marionetki, muzyka milknie lalki kłaniają się;

4. Kwiatek – dzieci pokazują jak rozwija się kwiatek, gdy świeci słońce i jak się zamyka, gdy słońce zachodzi:

5. Sprawdzanie, do jakich okolic swojego ciała możemy dosięgnąć pięścią, łokciem, palcami nóg, kolanem, głową;

6. Dotykanie jedną częącią ciała do drugiej, np.: łokieć wita się z piętą, czoło wita się z kolanem, nos wita się z ręką….

7. Z towarzyszeniem muzyki żywiołowej: zwijanie i rozwijanie ciała w pozycji leżącej, tańczą same ręce, same nogi, sama głowa,…

8. Z towarzyszeniem muzyki: swobodny taniec indywidualny, na pauzę zatrzymanie się i dotknięcie jednš częścią ciała do drugiej, np. łokciem do kolana.

1. Piłka - dzieci pokazują jak odbija się ciężka piłka, a jak lekka dmuchana;

2. Rower – w leżeniu na plecach dzieci pokazują jak jedzie się na rowerze górki i pod górkę;

3. Film - dzieci pokazują jak zachowują się ludzie na filmie, który jest przyśpieszony, a jak na filmie zwolnionym;

4. Zbieranie kamieni – po całej sali są „porozrzucane kamienie”, należy je poprzenosić w jedno miejsce;

5. Lekkie stąpanie krasnoludka i ciężkie człowieka olbrzyma;

6. Chwytanie baniek mydlanych, opadających liści lub, piórek;

7. Podnoszenie i przenoszenie ciężkiego worka, belki….

8. Pchanie ciężkiej taczki na budowie;

9. Improwizacja ruchowa przy muzyce głośnej i cichej, szybkiej i wolnej, śpiewanej…

10. Szybkie i wolne: pływanie, chodzenie, jeżdżenie na rowerze, nartach, łyżwach…

1. Pułapka – dzieci wyobrażają sobie, że ich buty przykleiły się do podłogi, należy spróbować je „odkleić”;

2. Motylki - dzieci pokazują jak fruwają motylki;

3. Rysunki – przy muzyce dzieci rysują w powietrzu dowolne figury, następnie poruszają się po sali wg narysowanego przez siebie projektu;

4. Zrywanie owoców - dzieci pokazują jak ogrodnik zrywa owoce z drzew;

5. W dowolnej pozycji, sięganie jak najdalej głową, nogą, rękoma…

6. Próby dotknięcia najbliższego sąsiada;

7. Spacer w przestrzeni – (z muzyką lub bez) dowolne przebieganie po sali z fantazyjnymi ruchami ciała.

1. Pszczoły – (przy muzyce) slalom między kwiatkami;

2. Ryba na brzegu - dzieci pokazują jak zachowuje się ryba wyjęta z wody;

3. Tragarze - dzieci pokazują jak tragarze przenoszą ciężkie worki, wracając po kolejny lekko biegną;

4. Wiatr - dzieci pokazują jak porusza się człowiek idący pod wiatr i jak idący z wiatrem;

5. Popisy łyżwiarzy, baletnic w tańcu dowolnym – zakończonym ukłonem;

6. Swobodny taniec przy muzyce na pauzę przyjęcie zastygłej pozycji ciała.

1. Lustro (w parach) – jedno dziecko wykonuje dowolne ruchy, drucie stojące naprzeciw niego powtarza je wiernie(zmiana ról);

2. Gra w bandmintona – markowanie gry;

3. Bajka – za pomocą mimiki, gestów i ruchów całego ciała dziecko opowiada drugiemu dowolną bajkę – odtwarzanie, (zmiana ról);

4. Taniec – dzieci tańczą przy muzyce, na pauzę dowolną częścią swojego ciała starają się dotknąć dziecka stojącego najbliżej;

5. Jedno dziecko idzie po dowolnej ścieżce zmieniając poziom ruchu i wykonując dowolne „akrobacje”, drugie naśladuje partnera.

Założeniem gimnastyki twórczej Rudolfa Labana jest wiązanie ruchu z takimi elementami jak słowo, rytm i muzyka. Nauczyciel podczas zajęć nawiązuje do pór roku, ważnych wydarzeń, wykorzystuje znane dzieciom piosenki i wierszyki. Różnorodność form ruchowych oraz sposób zajęć stwarza dzieciom możliwość twórczego działania. Sprzyja temu atmosfera towarzysząca zajęciom: swoboda, humor, śmiech. Rudolf Laban duży nacisk kładł nie na efekt, lecz na sposób wykonania, tworzenia przez dziecko ruchu. Dziecko podczas zajęć jest jednocześnie aktorem i autorem.

W naszej placówce, ze względu na jej specyfikę dość rzadko wykorzystujemy „całość metody”. Częściej korzystamy z pojedynczych elementów.