Metoda Kniessów

PRZYKŁADOWY SCENARIUSZ NR 1: Zabawy manipulacyjne piaskiem
  
 

Metoda Rudolfa Labana
PRZYKŁADOWY SCENARIUSZ NR 2: Bawimy się dzwoneczkami		  
 

Metoda Dobrego Startu
PRZYKŁADOWY SCENARIUSZ NR 3: Zabawy kolorową bibułą		  
 

Metoda Weroniki Sherborne
    
       
 
 
       
 
     
               
 

Powstała w latach 60-tych w Hanowerze. Jest to rodzaj gimnastyki rytmicznej (twórczej utanecznionej) polegającej na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów ruchu. Elementami dominującymi w tej metodzie są ruch, rytm, muzyka oraz nietypowe przybory tj.: bijaki, wstążki na patykach, połówki kokosów
i dzwoneczki.

Kniessowie wyeliminowali ze swej metody słowo, dzięki temu zyskała na tym płynność i intensywność ruchu.

  
               
    PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA:        
               
 

BIJAKI

  • przy akompaniamencie, naśladując n-klę, uderzanie rytmiczne o podłogę, potem o swoje ciało (głowę, brzuch, kolana, stopy…) i ponownie
    o podłogę;
  • marsz z przyborem w dowolnym kierunku
    i uderzanie nim w bok: w lewo, w prawo;
  • chód z wysokim sięganiem a następnie niskim pochyleniem z uderzeniem o podłogę, w podanym rytmie muzycznym;
  • uderzanie przyborem rytmicznie o podłogę mocno (głośno) a następnie lekko (cicho) zgodnie
    z akompaniamentem;
  • w siadzie skulnym podnoszenie i opuszczanie bijaka za pomocą palców stóp;
  • składanie bijaków na stosie, rozpalenie ogniska; ogrzewanie różnych części ciała, dowolny taniec wokół ogniska.
  

WSTĄŻKA

  • swobodna zabawa wstążką w miejscu, w marszu, w lekkim biegu;
  • wymachy ramion z przyborem z jednoczesnym tupaniem, tak aby wstążka nie opadła na podłogę;
  • konik grzebie nóżką, niecierpliwi się; imitując wstążką na przemian bat i koński ogon, rozpoczyna szybki bieg, zatrzymuje się i rży;
  • podrzut wstążki do góry, chwytanie;
  • improwizacja ruchowa przy muzyce.
  

POŁÓWKI ORZECHA KOKOSOWEGO

  • oswojenie dziecka z przyborem;
  • w miejscu, w marszu uderzanie przed sobą w rytm akompaniamentu;
  • w siadzie rytmiczne uderzanie przyborami nad głową a następnie o podłogę;
  • w marszu rytmiczne uderzanie przyborami przed sobą, zatrzymanie się pocieranie jednym przyborem o drugi;
  • chód z wymachem ramion przed sobą (jak
    w pływaniu pieskiem), a następnie w przysiadzie rytmiczne uderzanie o podłogę;
  • dowolne uderzanie dwoma przyborami
    o poszczególne części swego ciała, w dowolnej pozycji.

DZWONECZKI

  • Na gumce na obu przegubach dłoni:
    • w rozkroku – wyrzuty ramion w górę
      i powolne opuszczanie z potrząsaniem:
    • marsz w kole, co jakiś czas naœladowanie strząsania wody (od głowy w dół)
    • „ciosy boksera”;
    • w przysiadzie, uderzenia dłońmi podłogę, powolny wyprost bieg w miejscu
      z potrząsaniem ramion;

 

  • Na przegubach stóp:
    • marsz, szybkie ruchy, kopnięcia;
    • rytmiczne tupanie;
    • podskoki w miejscu;
    • cofanie się na czworakach;
    • wznoszenie i opuszczanie jednej nogi
      z potrząsaniem.
     
           
Przykładowe scenariusze
ZABAWY
MANIPILACYJNE
PIASKIEM		      

Cele ogólne:

1. Doskonalenie koordynacji wzrokowo – ruchowej.
2. Usprawnianie motoryki dużej.
3. Usprawnianie motoryki małej.


Cele operacyjne: dziecko potrafi:


Ad. 1. samodzielnie lub z pomocą:


* uderzyć połową orzecha kokosowego o drugą połowę,
o podłogę, uda, kolana, ramiona.

* rysować palcem po powierzchni ziemi;

* napełniać ziemią kubeczki: ręką
i łyżką;

* rozgarniać ziemię rękoma;


Ad. 2. samodzielnie lub z pomocą:


* biec po trasie ograniczonej włóczką;

* przekroczyć skakankę trzymaną przez nauczyciela;

* kopnąć piłkę w kierunku ustawionych kręgli;


Ad. 3. samodzielnie lub z pomocą:

* nabrać ziemię w dłonie;

* wyjąć z ziemi szklane kulki;

* odciskać ślady dłoni na ziemi;

* zbierać rozrzucone bibułki.

Metody:


met. czynne: metoda kierowania własną działalnością dziecka;


met. percepcyjne: metoda obserwacji
i pokazu;


met. słowne: objaśnienia i instrukcje;


met. zabawowa - naśladowcza;


elementy metody A. i M. Kniessów;


elementy metody J. Kielina;


elementy metody W. Sherborne;


elementy metody F. Affolter;


elementy Programu Oregońskiego;


elementy MDS.


Formy organizacyjne:

praca z całą grupą,
praca indywidualna.


Środki dydaktyczne:

gumki z dzwoneczkami, taśma z muzyką instrumentalną, taśma z muzyką relaksacyjną, taśma z piosenką „Piosenka na Dzień dobry””, włóczka, skakanki, pocięta biała bibuła, suszarka, pojemnik, czarna ziemia, cerata, dzwonek, kubeczki, szklane kulki, łyżki, waciki, piłki, kręgle, medale, plastikowe butelki.

  

Przebieg:


1. Powitanie przy piosence „Piosenka na Dzień Dobry"

  • rytmiczne uderzanie otwartą dłonią i pięścią o plastikowe butelki;
  • przywitanie dzieci z wszystkimi osobami w klasie przez podanie ręki.


2. Zabawa muzyczno – ruchowa przy muzyce instrumentalnej z wykorzystaniem połówek orzecha kokosowego:

  • uderzanie orzechem o orzech (w marszu i w pozycji siedzącej), o podłogę, kolana, uda, ramiona.


3. Zabawy ruchowe:

  • bieg po trasie wyznaczonej włóczką do celu – uderzenie ręką w dzwonek trzymany przez nauczyciela;
  • podskoki obunóż w miejscu (samodzielnie lub z trzymaniem za ręce lub z trzymaniem pod pachami);
  • kopanie piłki w kierunku ustawionych kręgli.


4. Zabawy piaskiem:

  • dotykanie rękoma i rozgarnianie piasku;
  • wąchanie piasku;
  • chowanie rąk w piasku i wyciąganie ich;
  • nabieranie piasku w dłonie i ściskanie go;
  • rysowanie palcem po powierzchni piasku;
  • napełnianie piaskiem kubeczków: ręką i łyżką;
  • wysypywanie piasku z kubeczków;
  • „odkopywanie” szklanych kulek;
  • odciskanie śladów dłoni;
  • dowolna manipulacja

5. Rozsmarowywanie kleju na kartonie, posypywanie zabarwionym piaskiem.
6. Zakończenie zajęć: pochwalenie wszystkich dzieci.
BAWIMY SIĘ DZWONECZKAMI      
     
 

Cele ogólne:

1. Doskonalenie koordynacji wzrokowo – ruchowej.
2. Usprawnianie funkcji słuchowych.

 

Cele operacyjne: dziecko potrafi:


Ad. 1. samodzielnie lub z pomocą:

wykonać poniższe czynności
z założonymi na rękach i nogach dzwoneczkami:


* uderzać dłońmi
o podłogę;
* potrząsać rękami;
* potrząsać rękami nad głową;
* klaskać;
* klaskać nad głową;
* uderzać rękami
o kolana;
* uderzać rękami
o brzuch;
* poklepywać rękami głowę;
* uderzać rękami
o ręce kolegów;
* biegać pomiędzy kocykami;
* usiąść na kocu;
* tupać nogami;


Ad. 2. samodzielnie lub z pomocą:

podejść lub wskazać ręką osobę dzwoniącą dzwoneczkiem.

Metody:


met. czynne: metoda kierowania własną działalnością dziecka;

met. percepcyjne: przykładu;

met. słowne: objaśnienia i instrukcje;

elementy metody A. i M. Kniessów.


Formy organizacyjne:

praca z całą grupą,
praca indywidualna.


Środki dydaktyczne:

gumki z dzwoneczkami, magnetofon, taśma z muzyką instrumentalną, kocyki, dzwonek.

  
 

Przebieg:


1. Powitanie: uderzanie dłońmi o podłogę w pozycji siedzącej (szybko – wolno).

2. Zabawa muzyczno – ruchowa przy muzyce instrumentalnej z wykorzystaniem dzwonków założonych na przegubach rąk:


podczas marszu po kole:

  • potrząsanie rękami;
  • potrząsanie rękami nad głową;
  • klaskanie przed sobą;
  • klaskanie nad głową;

w pozycji siedzącej:

  • uderzanie rękami o: podłogę, kolana, brzuch;
  • poklepywanie rękami głowy;
  • klaskanie;

w parach:

  • uderzanie rękami o ręce kolegi.

3. Zabawa orientacyjno – porządkowa: na dźwięk dzwonka bieg pomiędzy kocykami z dzwonkami założonymi na nogach, na ciszę siadanie na kocu.

4. Odszukiwanie osoby siedzącej w kole i dzwoniącej za plecami dzwoneczkiem – podejście do tej osoby lub wskazanie jej ręką.

5. Zabawa muzyczno – ruchowa przy muzyce instrumentalnej z wykorzystaniem dzwoneczków założonych na nogach:

  • swobodny bieg po kole ze zmianą kierunku na sygnał;
  • tupanie nogami;
  • podskok

6. Zakończenie zajęć, podziękowanie dzieciom za wspólnš zabawę, pochwalenie każdego dziecka.
    ZABAWY KOLOROWĄ BIBUŁĄ      
             
 

Cele ogólne:


1. Doskonalenie koordynacji wzrokowo – ruchowej.
2. Usprawnianie motoryki dużej.
3. Usprawnianie motoryki małej.


Cele operacyjne: dziecko potrafi:


Ad. 1. samodzielnie lub z pomocą:

  • machać paskami bibuły nad głową ruchem wahadłowym;
  • machać paskami bibuły z góry na dół,
    z dołu do góry;
  • machać paskami bibuły ruchem okrężnym przed sobą;
  • podnieść kolorowe bibułki i włożyć je do pojemnika;
  • owinąć rękę bibułą;


Ad. 2. samodzielnie lub z pomocą:

  • przełożyć przez siebie szarfę z bibuły;
  • przechodzić z szarfy do szarfy;


Ad. 3. samodzielnie lub z pomocą:

  • zgnieść bibułę w kulę;
  • odrywać kawałki bibuły;

Metody:


elementy metody F. Affolter,

met. czynne: met. kierowania własną działalnością dziecka,
met. percepcyjne: met. przykładu,

met. słowne: objaśnienia i instrukcje,

elementy metody A. i M. Kniessów.


Formy organizacyjne:

praca z całą grupą,
praca indywidualna.


Środki dydaktyczne:

kula z bibuły, taśma z muzyka instrumentalną, magnetofon, paski białej bibuły, szarfy z bibuły, kolorowe bibułki, arkusze bibuły w różnych kolorach, materiał animacyjny, kubeczki, pojemniki z wodą, pojemnik na kolorowe bibułki, koc.

  
 

Przebieg:


1. Powitanie: przekazywanie sobie kuli z bibuły.

2. Zabawa muzyczno – ruchowa przy muzyce instrumentalnej z wykorzystaniem pasków białej bibuły:

  • machanie paskami bibuły ruchem wahadłowym nad głową;
  • machanie paskami bibuły z góry na dół, z dołu do góry;
  • machanie paskami bibuły ruchem okrężnym przed sobą.


3. Obserwowanie kolorowych bibułek podrzucanych na materiale animacyjnym.

4. Zbieranie rozrzuconych bibułek i wkładanie ich do pojemnika.

5. Zabawy ruchowe z wykorzystaniem bibuły:

  • przekładanie przez siebie szarfy z bibuły;
  • przechodzenie do bibułowych szarf rozłożonych na podłodze;
  • zgniatanie bibuły w kulę i wyjmowanie ich spod koca.


6. Zabawy kolorową bibułą:

  • gładzenie bibułą rąk i twarzy;
  • owijanie rąk w bibułę;
  • odrywanie kawałków bibuły
  • napełnianie kubków kolorowymi bibułkami;
  • odciskanie mokrej dłoni na arkuszu bibuły;
  • zabarwianie wody bibułą.


7. Zakończenie zajęć, pochwalenie wszystkich dzieci.